Μετά από ένα έντονο και με δύσκολες κλιματολογικές συνθήκες καλοκαίρι, προσπαθούμε πάντα να συνέλθουμε και να προσαρμοστούμε στην δύσκολη καθημερινότητα μας.

 Το πράσινο συνεχώς μειώνεται απ ΄τα αστικά κέντρα και πάντα τέτοια περίοδο (φθινόπωρο) παρατηρώντας τα φυτά διακρίνω μία εικόνα θλίψης. Δυστυχώς όμως η εικόνα αυτή της θλίψης στα μέσα του φθινοπώρου δεν είναι η φυσιολογική φθινοπωρινή μελαγχολική εικόνα που είχαμε μάθει όλοι απ ΄τα παιδικά μας  χρόνια. Κάποια φυτά φυσικά έχουν εισέλθει στην φυσιολογική λειτουργία τους και αρχίζουν να αλλάζουν χρώμα και όψη για να προετοιμαστούν για τον χειμώνα. Κάποια άλλα όμως , που δυστυχώς δεν έχουν επιπλέον φροντίδα από ανθρώπινο χέρι,  και είναι φυτεμένα σε κάποιο πεζοδρόμιο , ή κάποιο ξεχασμένο δημοτικό παρτέρι, ακόμα δεν έχουν συνέλθει απ ΄το καλοκαίρι που πέρασε.

Επίσημα το καλοκαίρι τελείωσε εδώ και 45 μέρες, αλλά τολμώ να πω ότι και η φετινή διάρκειά του ήταν πολύ μεγαλύτερη. Επίσης, οι φθινοπωρινές βροχές ήταν ελάχιστες μέχρι και σήμερα σε όλη την επικράτεια. Έτσι λοιπόν, περίπου στη μέση του φθινοπώρου, έρχεται η φύση και μπερδεύεται και απ ΄την μία μεριά αρχίζει να μαγεύει με τις πορφυροκίτρινες αποχρώσεις της, κι απ ΄την άλλη έρχεται η αντιμετώπιση δυσκολιών κάποιων φυτών (κυρίως μικρών) να συνεχίσουν να κάνουν τις φυσιολογικές τους λειτουργίες, όπως η φωτοσύνθεση, λόγω έλλειψης νερού.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να αναφέρω πως ευτυχώς η φύση έχει προβλέψει κι εξασφαλίζει τις λειτουργίες της και με άλλους τρόπους. Ένα παράδειγμα είναι η μέτρηση της φωτοπεριόδου απ ΄τα φυτά. Έτσι λοιπόν ακόμα κι αν οι θερμοκρασίες είναι υψηλές για την εποχή και οι βροχές ελάχιστες, τα φυτά προσαρμόζονται και μπαίνουν σιγά σιγά στην εκκίνηση της διαδικασίας του ληθάργου.

Σαν επαγγέλματίας κηποτέχνης την περίοδο του φθινοπώρου πάντα προβληματίζομαι για τον αν κάνουμε σωστά τη δουλεία μας, όσοι εργαζόμαστε στον χώρο του πρασίνου , και αν χρειάζεται να προσπαθήσουμε περισσότερο για να απολαύσουμε και οι ίδιοι τα θετικά αποτελέσματα της εργασίας που κάνουμε. Η αλήθεια είναι ότι όσο παρατηρώ την εξαφάνιση του πρασίνου απ ‘τις μεγάλες πόλεις αλλά και απ’ την περιφέρεια, τόσο περισσότερο  θεωρώ ότι είναι απαραίτητες οι κηποτεχνικές εφαρμογές για την διατήρηση των χώρων πρασίνου, καθώς επίσης τόσο πιο επιτακτική είναι η ανάγκη όλων μας να ασχοληθούμε με τον κήπο μας. Είτε έχουμε ένα πολύ μικρό μπαλκόνι, είτε ένα μικρό κηπάριο, πόσο μάλλον ένα πολύ μεγαλύτερο χώρο πρασίνου, κρίνω υποχρέωση όλων μας να ασχοληθούμε πιο εντατικά με τον κήπο και τα φυτά μας.

Οι επαγγελματίες κηποτέχνες, οι αρχιτέκτονες τοπίου, οι επαγγέλματίες κηπουροί και οι γεωπόνοι θεωρώ πρέπει να συμβουλεύουμε σωστά τον κόσμο και διαμορφώνουμε με σεβασμό στο περιβάλλον, ακόμα και αν αυτό που κάνουμε επιφέρει μικρότερο επαγγελματικά κέρδος. Οι ερασιτέχνες κηπουροί και κηποτέχνες πρέπει να αγαπάνε αυτό που κάνουν και τότε να είναι βέβαιοι πως όσο δύσκολη και να τους φαίνεται η ενασχόλησή τους με τα φυτά , το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρα καλύτερο από ένα γκρι τοίχο ή μια τσιμεντωμένη αυλή σε όλη την έκτασή της.

Κλείνοντας να αναφέρω πως η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών κάνει πολύ δυσκολότερη την απόκτηση κάποιων βασικών αγαθών από άλλες προηγούμενες χρονικά περιόδους. Έτσι η απόκτηση και η αγορά ένός φυτού , μιας γλάστρας ή ενός λουλουδιού από πολλούς θεωρείται πολυτέλεια στις μέρες μας. Μήπως όμως το γεγονός ότι ένα όμορφο λουλούδι μπορεί στην πραγματικότητα να μας αλλάξει την διάθεση δεν είναι τελικά πολυτέλεια; Μήπως το γεγονός ότι χάσαμε την επαφή μας με τη φύση μας κάνει πιο εγωκεντικούς και απρόσιτους;

 Το αίσθημα της ικανοποίησης των θετικών αποτελεσμάτων της φροντίδας ενός φυτού είναι διαχρονικό και κάθε φορά πιο απολαυστικό.